به گزارش پایگاه خبری ۳خبر، سایت تابناک در گزارشی تحلیلی، جایگاه اجتماعی روسای جمهور ایران از دوره سیدمحمد خاتمی تا مسعود پزشکیان را بررسی کرده است؛ گزارشی که نشان می‌دهد نگاه هر رئیس‌جمهور به جامعه و مطالبات اجتماعی چه تفاوت‌هایی با یکدیگر داشته است.

سیدمحمد خاتمی (۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴):
دورانی که هنوز شبکه‌های اجتماعی وجود نداشت، اما خاتمی نامی بود که در دانشگاه‌ها و محافل فرهنگی، موجی از امید آفرید. او با طرح آزادی‌های مدنی، گفتمان گفت‌وگوی تمدن‌ها و توسعه آموزش عالی، جامعه را به سمت تغییر کشاند. اگرچه برخی منتقدان او را دور از دغدغه‌های معیشتی کارگران و روستاییان می‌دانستند، اما آرامش اقتصادی و فرهنگی دوران او، نقطه‌ای روشن در حافظه بسیاری از مردم است.

محمود احمدی‌نژاد (۱۳۸۴ تا ۱۳۹۲):
با شعار عدالت و کاپشن ساده‌اش به میدان آمد. سفرهای استانی، یارانه‌های نقدی و مسکن مهر او را محبوب بخشی از اقشار محروم کرد. اما به مرور، تورم شدید و سوءمدیریت اقتصادی، آثار آن سیاست‌ها را از بین برد. بسیاری از مردم بعدها گفتند: «یارانه گرفتیم، اما تورم همه‌چیز را بلعید.»

حسن روحانی (۱۳۹۲ تا ۱۴۰۰):
با شعار اعتدال و امید بر سر کار آمد. طرح تحول سلامت از مهم‌ترین اقدامات اجتماعی او بود که برای مدتی رضایت عمومی ایجاد کرد. اما با خروج آمریکا از برجام، تورم و رکود اقتصادی، وعده‌های اجتماعی روحانی تحت‌الشعاع قرار گرفت و فاصله او با مطالبات روزمره مردم بیشتر شد.

شهید سیدابراهیم رئیسی (۱۴۰۰ تا ۱۴۰۳):
با شعار مبارزه با فساد و حمایت از محرومان وارد عرصه شد. سفرهای استانی و طرح‌های معیشتی یادآور احمدی‌نژاد بود، اما تورم، تحریم‌ها و ناکارآمدی مدیریتی مانع تحقق وعده‌های او شد. رئیسی تلاش داشت به مردم نزدیک باشد، اما مشکلات ساختاری و جهانی راه را بر او بست.

مسعود پزشکیان (۱۴۰۴ تاکنون):
پزشکیان در شرایطی خاص و متفاوت به ریاست‌جمهوری رسید؛ دوره‌ای که ترکیبی از مشکلات اقتصادی، اجتماعی و حتی فضای پساجنگ پیش روی کشور قرار دارد. او با سابقه پزشکی و مدیریت در حوزه سلامت، خود را نزدیک به نبض جامعه می‌داند. وعده‌هایی چون بهبود نظام سلامت، افزایش دستمزد و توجه به آموزش مهارتی، پررنگ‌ترین بخش برنامه‌هایش است. کارشناسان او را رئیس‌جمهوری اجتماعی می‌دانند، اما معتقدند صداقت و نیت خوب کافی نیست و باید دستاوردهای ملموس در زندگی مردم ایجاد شود.

این گزارش در پایان می‌پرسد: آیا پزشکیان می‌تواند قلب جامعه را آرام کند یا او نیز مانند پیشینیان، در گرداب مشکلات اقتصادی و سیاسی گرفتار خواهد شد؟